Donderdag 20 mei 2010

Na een dagje 'boten' is het erg fijn om te fiets weer te mogen beklimmen.

Ik begin aan de laatste van de acht trajecten die beschreven staan in mijn routeboek: Tulcea - Constanta. Een traject van 198 kilometer. Het is heerlijk fietsweer. De zon schijnt en....... er lijkt vooralsnog niet al te veel wind te staan. Ik heb 'm in elk geval niet tegen. Dus laat maar waaien.

Ik fiets Tuleca uit en heb een dapper besluit genomen. Voor mij doen dan. Ik ga een omweg maken: 40 kilometer. De omweg geeft mooie uitzichten op de Donau Delta. Gratis en voor niets. Daarom ga ik niet Zuidelijk, maar neem de afslag naar het Oosten, richting Murigihol. Ik zie wel hoe ver ik kom vandaag. De zin is goed, de benen hard als staal, het bloed stroomt als nooit tevoren door de aderen, de kop is leeg, de armen ...... (beste volger, u heeft een beeld....). Kom maar op.

Op belangrijke afslagen en kruispunten zie ik regelmatig groepjes mensen wachten (iets wat gedurende mijn gehele reis te zien is geweest). Het zijn mensen die wachten op transport.
Het wachten duurt nooit lang want binnen een tijdsbestek van maximaal 10 minuten stopt er meestal wel een (vracht)auto. Dan volgt een kort moment van overleg. Tijdens dit overleg komen vanuit meerdere kanten andere mensen aan lopen die ook mee willen. Als de auto de juiste kant op gaat, wordt deze volgepropt en vervolgt deze zijn reis.

Vals plat. De route is meer vals dan plat. De route gaat door een landschap met veel van die 'net niet' heuvels. Het lijkt alleen maar omhoog te gaan. Een fijne afdaling is me niet gegund deze ochtend. Echter, de uitzichten zijn fraai en dat verlicht de valse pijn.

Tijdens de eerste tussenstop (het is nog vroeg) zie ik twee mannen zittend op een bankje druk doende met het wegtetteren van enkele alcoholische versnapperingen.

Er wordt in deze streken flink aan de weg getimmerd. Spreekwoordelijk dan. Want als er echt aan de weg getimmerd zou worden zou men het tegengestelde bereiken dan wat men zich eigenlijk ten doel heeft gesteld. Er worden bruggen gebouwd, wandelpaden aangelegd en er wordt nieuw asfalt aangebracht. En dat allemaal over een afstand van ruim veertig kilometer. Wegwerkzaamheden op deze (grote) schaal ben ik onderweg nog niet tegengekomen. Ik denk dat de EU een geldpotje heeft aangeroerd en dat precies boven dit gebied heeft leeggestort.

Al dat nieuwe asflat maakt het fietsen voor de Wereldfietser een stuk minder avontuurlijk. Echter, voor de Roemenen zal het een zegen zijn. Hoewel, de vele kuilen in het asfalt vormen nu nog de ENIGE reden voor de automobilsten om snelheid te minderen. Glad asfalt zal het harde rijden mogelijk nog meer stimuleren. De vele verkeersdoden (is een grote en Nationale ramp!) zullen wellicht verder toenemen.

Ik stop even na het middaguur in Murighiol. Een vissersdorpje aan de Zwarte Zee. Ik stap het enige en dus beste restaurant binnen en wordt bediend door een zenuwpezige vrouw van middelbare leeftijd. Die leeftijd is minder interessant en eigenlijk dat zenuwpezige ook. En dat een vrouw is, is ook niet van belang verder trouwens.

Ze wijst me net iets te nadrukkelijk op een visgerecht. Vaak is dat dan het enige dat voorradig is. En zo ook nu. (in restaurants is het verstandig om naast optie A, keuze B, C, D en soms E achter de hand te hebben). Veel van wat op de kaart staat is vaak niet voorradig. Natuurlijk neem ik de specialiteit van de dag. In het midden van de ruimte staan twee biljartlakens met daaronder tafels. Langs de wand staan drie gokkasten. Een meisje (circa 20 jaar) komt binnen, besteld een cola en neemt plaats achter een kast. Ze gooit onophoudelijk geld in de kast en slaat er heel hard op.

Echt gezellig is het niet. Er staan stoelen en banken (met grote gaten en scheuren of grote scheuren en gaten, kies maar, beide antwoorden worden goedgerekend). In de hoek schreeuwt een TV (altijd live-politieke discussies), bloemen ontbreken en de zenuwpezig vrouw is ook maar begonnen met heel hard te slaan op een van de gokkasten.

Roemenen zijn geen fijnproevers. D.w.z. misschien proeven ze wel fijn of vinden ze proeven fijn of is het gewoon fijn om te proeven. Hoe dan ook, hun kookkunst is voor verbetering vatbaar. Echter, eerlijk is eerlijk: in dit restaurant eet ik mijn lekkerste visgerecht tot nu toe: gegrilde makreel met brood.

En vandaag gebeurt er iets zeer opmerkelijks. Tot vandaag heb ik geen enkele collega fietser ontmoet. Het gaf me wel 's het gevoel: wat ben ik toch een aparte knakker, zo alleen op de fiets door Roemenie..... Maar vandaag is alles anders. Gedurende de hele dag passeren mij (en ik hen by the way, want dat heb je nl. al snel met al dat passeren) 3 x2 fietsreizigers. Ik begin verdorie het gevoel van exclusiviteit te verliezen.

Eenmaal stopt een duo. Oostenrijkers. Ze fietsen van Zagreb naar Tulcea. Vandaar hopen ze Tulcea te bereiken en van daaruit met de boot naar Wenen vertrekken. Ze zijn er bijna. Aan het einde van de middag passeert een Duitser. Hij wenst me in het voorbijgaan 'Good Luck!' en trapt verder. En dat allemaal op deze ene (omweg)dag.

Rond zessen is het mooi geweest voor vandaag. In dit landelijke gebied (met zo af en toe een dorpje) is het niet moeilijk om een wilde kampeerplek te vinden. Achter een grote en hoge groep Urtica dioica (even googlen) zet ik de tent op incl. lekke slaapmat (ik krijg 'm niet geplakt).

Zekerheidje: ik ga vanacht weer voelen dat mijn lichaam behalve uit water ook uit botten bestaat.

Welterusten en Pe Curind (tot morgen).