donderdag 13 mei 2010

Woensdag 12 mei 2010


............ zuigers malen op en neer, de koelribben van de cilinder kunnen het werk bijna niet meer aan. De pakkingen begeven het bijna, olie wordt via alle openingen naar buiten geperst........

Kortom: ik ben aan het klimmen. Een klim die zich vanochtend, bij vertrek uit Hangu, meteen aandiende. Lekker om er even in te komen. De klim duurt nu al anderhalf uur en het einde is nog niet in zicht. Voor wie er oog voor heeft: het is hier prachtig. Ik volg de weg langs een groot binnenmeer en de uit- en vergezichten zijn fantastisch. Af en toe stop ik even om van die verre gezichten te kunnen genieten. Niet omdat ik moe ben hoor.

Na nog een uur stoempen en knoeren bereik ik iets van wat op een top lijkt. Ik vind het top, die top. Ben blij dat de top er is, dat er uberhaupt een top is. Op deze eerdergenoemde top is een piepkleine bar met een piepklein vrouwtje. Ze heeft van alles voor me: bier, wijn en nog andere sterke dranken. Ik wil een cola. Die komt na enig zoeken te voorschijn. Lekker lauw.

In de hoek brult een tv. Er wordt live-verslag gedaan van een voorgenomen bestorming van het parlementsgebouw. Een woedende menige probeert, met veel geweld, een cordon van politieagenten te doorbreken teneinde het parlementsgebouw te bestormen en de regeringsfunctionarissen een lesje te leren. Ambulances rijden af en aan. Het is me wat.

Ik begrijp dat de menigte bestaat uit ambtenaren. Het voornemen van de regering is om hen 25% op het salaris te korten. Zo te zien zijn ze niet echt blij. De crisis slaat ook flink hier toe.

Verder wordt in de bar, uit een kast, een voorwerp tevoorschijn getoverd. Aan de bovenzijde is het roestig, aan de onderzijde bestaat het uit een soort emaille. Geen idee wat het is. De eigenaar probeert het aan een gast te slijten. Alle mogelijke verkooptechnieken worden toegepast en gepassioneerd probeert hij het ding aan de man te brengen. Maar de man laat zich het ding niet zomaar brengen. Integendeel. Hij werpt zoveel tegenargumenten in de strijd dat de koop niet wordt gesloten. De verkoper druipt na verloop van tijd af en het voorwerp verdwijnt terug in de kast.

Een fantastisch lange en snelle afdaling is het loon na al dat klimwerk. Het brengt me in Bicaz. Het historische hart is door het communistische regime uit Bicaz gerukt (zoals uit zoveel steden die ik gepasseerd ben). De gebouwen zijn plat gegooid en vervangen door laagbouwflats en woonkazernes. Allemaal het werk van Tjau Tjes Koe (Ja, ik weet nu hoe je het schrijft en als je me niet gelooft kijk dan op de prijslijst van je eigenste afhaalchinees bij de rundvleesgerechten anders heet het ook geen koe, een (1) portie voor 2 personen is ruim voldoende en een kind kan er ook nog van meeeten met witte rijst is het het veruit het lekkerst en heel belangrijk drink er voldoende water bij want het is een gemeen spulletje, tot zover mijn culinaire tip voor vandaag).

Die Tjau Tjes Koe dus. Na de val van het regime (1989) is aan de gebouwen uitsluitend het noodzakelijke herstel- en onderhoudswerk gedaan waardoor ze sterk in verval zijn geraakt. Het maakt ook dat de meeste centra van de dorpjes en steden erg op elkaar lijken.

Tijdens mijn break in Bicaz is het gaan stortregenen. Met de nadruk op regen. En met veel meer nadruk op stort. Het gaat tekeer! Ik probeer mijn fietstassen te behoeden voor het water, wat maar matig lukt. Voor de rest is het afwachten. Na een uur klaart het op en komt het leven in Bicaz weer op gang. Kuilen hebben plaats gemaakt voor waterplassen en ik begin een fobie te ontwikkelen. Elke waterplas is een potientiele kuil. Ontwijken dus maar. Ik heb opeens vreselijk behoefte aan M&M's (eet is normaal nooit) en zoek net zolang totdat ik een zakje te pakken heb.

Daarna echt op pad. De regen heeft de wegen nat gemaakt en passerend verkeer zorgt dat ik regelmatig geheel gratis onder de douche ga. Bovendien keert de regen terug. Ik zit op een onaangenaam drukke weg. Zeg maar: de Zuiderzeestraatweg van Wezep naar Oldebroek. Maar dan met flinke heuvels, geen fietspad en auto's die mij met een gangetje van 100 of 120 kilometer voorbij razen en soms op een haar na missen. Halleluja!

Roemen zijn overigens uitstekende onderhandelaars. Allemaal! Vooral tijdens het kopen van auto's. Ze krijgen het namelijk voor elkaar om een (wat zeg ik) de extra optie tijdens de koop van de auto er bij te bedingen: geen rem. Roemeense auto's hebben geen rem. Tenminste dat denk ik. Als ze mij in de verte zien kondigen ze hun komst aan d.m.v. claxoneren. Op zichzelf een sympathiek gebaar. Vervolgens passeren ze me, veelal zonder uit te wijken, met grote snelheid.

En ik denk dat dat komt door hun geslaagde onderhandelingtechniek. Ze hebben geen remmen. Ze toeteren om duidelijk te maken dat ik aan de kant moet want ze kunnen niet remmen. Dat moet het zijn. Ik stel voor om even Nationaal te regelen om alleen te toeteren als je wel in het bezit van remmen bent. Scheelt een hoop getoeter.

Maar goed, ik zit er maar mee. Te drukke weg, regen en inmiddels best wel moe. Regenpak aan. Zweet en regen vermengen zich nu en nee: echt lekker? Nee.

Rond 16.30 uur ik in Piatra Neamt. Een veel te drukke provinciestad met verkeerslichten, veel verkeerlichten, rotondes, neonreclame en veel verkeer met dito uitlaatgassen. Ik ben moe, zweterig en moe en nog een keer moe. Net voor Piatra Neamt ben ik tientallen pensions gepasseerd. Ik heb ze laten schieten om net voor het centrum mijn slag te slaan. Maar nu je ze nodig hebt: geen pensions. Ik knal dwars door het centrum en fiets na een half uur de stad weer uit. Er wacht me een flinke klim. Grr.....

Net buiten het centrum wacht een pension op me. Zoals bijna overal hebben ze nog een kamer over. Fijn!


Hardlooplogboek
Soort: DL1
Tijd: 50 min
Tijstip: 8.00 - 8.50 uur
Locatie: Hangu
Tracee: steenslagweg, glooiend

Gevoel: klote







Geen opmerkingen:

Een reactie posten