Vandaag fiets ik vanuit mijn hotelletje naar Barlad.
Barlad is best een grote stad en mijn doel is dan ook om Barlad links te laten liggen, of rechts, dat weet ik nog niet. Grote steden kunnen mij gestolen worden. Ze zijn groot, te duur en teveel van hetzelfde. Daarom rijd ik liever door naar rustige kleine dorpjes. Daar waar niets te doen is. Dat moet ik hebben.
Ik krijg te maken met een stormachtige wind. En dat is nog tot daar aan toe. Maar hij is weer tegen. Right in front of me. Dat maakt het fietsen niet bepaald tot een vrolijk feest.
(links en rechts naast me zijn kinderen bezig heel erugh luidruchtige computerspelletjes te spelen en recht-achter me staat een ping-pong-tafel, in vol gebruik nog wel. De ballen vliegen me om de oren. Dat u even weet in welke omstandigheden dit weblog wordt bijgewerkt. Ah... de eerste sexplaatjes worden nu ook getoond.....)
In Barlad aangekomen is het eigenlijk wel gedaan met de energie voor vandaag. Ik besluit een hotel te proberen. Echter, ik vind het te duur en kar door. Na enige tijd rijd ik weer verder omringd door lichtglooiende en altijd groene heuvels en passeer af en toe een dorpje.
In de verte komt een stoet aan. Zo op afstand te zien is het geen feest. Ik neem een foto (op grote afstand en met veel zoom). En dat is maar goed ook. Dichterbij gekomen zie ik dat het een begrafenis betreft. Van een baby nog wel.
Een jongetje loopt voorop met een foto van de overledende. Daar weer achter een groep kinderen. Ze dragen kruizen en bloemen. Daar weer achter een dominee en daar weer achter twee mannen die een draagbaar dragen. Op de draagbaar liggen gevlochten broden met in het midden plastic bekertjes met een drankje. Dan volgt een auto: een oude witte Dacia met laadbak met daarop de moeder die voorovergebogen met haar hoofd naar de baby in het wiegje kijkt. Indrukwekkend verdrietig. Dat is het. De stoet wordt afgesloten met volwassenen: familie en vrienden.
Ik ben ten tijde van het passeren van de stoet stil gaan staan en heb mijn pet afgezet (iets wat in Roemenie kennelijk niet de gewoonte is want het verkeer rijd gewoon door). Uit de stoet maakt zich een man los die recht naar mijn toe loopt en redelijk vrolijk naar mijn reisplannen informeert. De aandacht, ook van anderen, richt zich nu op mij. Ik voel me zeer onbehaagelijk. Dit was niet de bedoeling. Ik probeeer de man duidelijk te maken dat dit misschien niet het moment is om ......
De dominee doorziet het ongemakkelijke moment en roept de man tot de orde. Als door een wesp gestoken voegt de man zich weer bij het gezelschap dat stapsvoets haar verdrietige pad vervolgt.
Ik ben onder de indruk van het verdrietige tafreel. Zomaar op een zaterdagmiddag in Roemenie. De fietszin is op. Ik vind een wilde plek in de heuvels.
Een zak chips en een halve fles cola volstaan voor deze avond.
Barlad is best een grote stad en mijn doel is dan ook om Barlad links te laten liggen, of rechts, dat weet ik nog niet. Grote steden kunnen mij gestolen worden. Ze zijn groot, te duur en teveel van hetzelfde. Daarom rijd ik liever door naar rustige kleine dorpjes. Daar waar niets te doen is. Dat moet ik hebben.
Ik krijg te maken met een stormachtige wind. En dat is nog tot daar aan toe. Maar hij is weer tegen. Right in front of me. Dat maakt het fietsen niet bepaald tot een vrolijk feest.
(links en rechts naast me zijn kinderen bezig heel erugh luidruchtige computerspelletjes te spelen en recht-achter me staat een ping-pong-tafel, in vol gebruik nog wel. De ballen vliegen me om de oren. Dat u even weet in welke omstandigheden dit weblog wordt bijgewerkt. Ah... de eerste sexplaatjes worden nu ook getoond.....)
In Barlad aangekomen is het eigenlijk wel gedaan met de energie voor vandaag. Ik besluit een hotel te proberen. Echter, ik vind het te duur en kar door. Na enige tijd rijd ik weer verder omringd door lichtglooiende en altijd groene heuvels en passeer af en toe een dorpje.
In de verte komt een stoet aan. Zo op afstand te zien is het geen feest. Ik neem een foto (op grote afstand en met veel zoom). En dat is maar goed ook. Dichterbij gekomen zie ik dat het een begrafenis betreft. Van een baby nog wel.
Een jongetje loopt voorop met een foto van de overledende. Daar weer achter een groep kinderen. Ze dragen kruizen en bloemen. Daar weer achter een dominee en daar weer achter twee mannen die een draagbaar dragen. Op de draagbaar liggen gevlochten broden met in het midden plastic bekertjes met een drankje. Dan volgt een auto: een oude witte Dacia met laadbak met daarop de moeder die voorovergebogen met haar hoofd naar de baby in het wiegje kijkt. Indrukwekkend verdrietig. Dat is het. De stoet wordt afgesloten met volwassenen: familie en vrienden.
Ik ben ten tijde van het passeren van de stoet stil gaan staan en heb mijn pet afgezet (iets wat in Roemenie kennelijk niet de gewoonte is want het verkeer rijd gewoon door). Uit de stoet maakt zich een man los die recht naar mijn toe loopt en redelijk vrolijk naar mijn reisplannen informeert. De aandacht, ook van anderen, richt zich nu op mij. Ik voel me zeer onbehaagelijk. Dit was niet de bedoeling. Ik probeeer de man duidelijk te maken dat dit misschien niet het moment is om ......
De dominee doorziet het ongemakkelijke moment en roept de man tot de orde. Als door een wesp gestoken voegt de man zich weer bij het gezelschap dat stapsvoets haar verdrietige pad vervolgt.
Ik ben onder de indruk van het verdrietige tafreel. Zomaar op een zaterdagmiddag in Roemenie. De fietszin is op. Ik vind een wilde plek in de heuvels.
Een zak chips en een halve fles cola volstaan voor deze avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten