Maandag 3 mei 2010

De vroege rust van gisteren heeft me goed gedaan.

Met hernieuwde energie ben ik alweer vroeg onderweg en fiets door het zeer levendige centrum van Sebis. Kindertjes gaan naar school, de straat wordt geveegd door vrouwen en mannen zijn met kabel- en grondwerk bezig.

Ik besluit iets van de route af te wijken en een zgn. gele (op de kaart) weg te nemen. Het gaat een tijdje goed maar na een tijdje kom ik op een weg die alleen uit kinderkoppen bestaat. Na een kilometer hobbelen besluit ik dat dit geen doen is. Ik keer terug. Na een tijdje pak ik de oorspronkelijke route weer op.

Ik fiets door het dorpje Joia Mara en stop in Almos bij een kerk. De Priester (in vol ornaat) ziet me en nodigt me uit om zijn kerk te bezichtigen. Ik wijs hem op mijn korte broek maar dat is geen bezwaar. Hij vraagt nog wel even of ik katholiek of prostestant ben. Maar protestant zijn is kennelijk ook geen onoverkomelijk probleem. Ik mag zelfs een foto van hem maken en trots poseert hij in de kerk en voor een 400 jaar oude linde, die overigens buiten staat.

Ik koers verder in de richting van Bontesti. Daarna komen de eerste meer serieuze klimmetjes. De vriendelijke begroetingen en verbaasde blikken blijven onverminderd van kracht. Naast armoedig uitziende huisjes wordt er ook gebouwd aan nieuwe huizen. Soms staat er een zomaar een modern nieuw huis tussen gebouwd. Ook staan er zo af en toe bouwmaterialen bij een woning. Verder zijn er sinds 2004 (de laatste druk van mijn routeboek) in de dorpen winkels bijgekomen en steeds vaker is er een geldautomaat te vinden.

De meest grote tegenstelling is wel die van het ontstaan van de orange-shop. Een winkel voor mobiele telefonie. Je ziet ze in de iets grotere dorpjes in een straat met verder allemaal armoedige winkeltjes. Veel mensen hebben een mobiele telefoon, met name de jonge generatie. Soms zie je een gezin passeren op een koeien- en paardenkar met een mobiele telefoon aan het oor. Het zijn het tekenen van een toenemende van welvaart.

Ik stop in Gurahont en bestel in een cafe een bak thee. Koffie wordt standaard geserveerd, bij thee grijp ik nog wel 's mis. Toiletten zijn er veelal smerig. En er is een mysterie: er hangt slechts zelden toiletpapier. Hoe doen die Roemenen dat?

Vanaf Varfurile wachten 2 serieuze klimmetjes van 10% op me. Nadat ik de eerste klim heb overwonnen stort ik me naar beneden. Mijn kilometerteller geeft een snelheid van 57 km. aan. Even ben ik vergeten dat de kwaliteit van de wegen in Roemenie me weliswaar niet tegenvalt, maar dat er soms verradelijke gaten in het wegdek zitten. Met een gangetje van 50 knal ik door een flinke kuil. Mijn fiets (en ik ook) zwiepen alle kanten op en het loopt maar net goed af. Ik moet verdorie oppassen, dit had zomaar fout kunnen aflopen. Tijdens de tweede afdaling ga ik behoedzamer te werk en kom veilig in het dal uit.

In Halmagiu zie ik een Kemping-bordje en opeens is de fietszin verdwenen. Ik rijd eerst na het centrum en doe inkopen en zoek daarna naar de camping. De camping ligt op een uitzonderlijke mooie plek, maar blijkt gesloten. Omdat ik niet veel zin heb om verder te rijden inspecteer ik het terrein op aanwezigheid van deze of gene. Omdat deze niet aanwezig is en gene ook een vrije dag heeft genomen besluit ik maar om illegaal te gaan kamperen. Ik wurm mijn fiets onder een soort van slagboom door en zoek een mooi plaatsje.

Ik nuttig mijn avondeten en doe een duurloop van een uur. Tijdens mijn duurloop passeer ik een boer die een koe hoed . Nadat ik me gewassen heb in het riviertje en mijn avondeten al lang en breed op heb arriveert het boertje met koe op de camping. De koe mag hier kwauwen van het gras. Ik begroet hem, hij groet terug en laat me verder met rust. Samen worden we overvallen door een flinke regenbui waarvoor we moeten schuilen. Na vertrek van de regen en van de boer zet ik met een gerust hart de tent op.

Ik beleef een ongestoorde nacht.

Hardlooplogboek
Duur: 55 min.
DL1: 35 min
DL2: 20 min
Overige: warm, goed gevoel