Zondag 2 mei 2010

Na een klamme, niet al te beste boomgaard-nacht, pak ik mijn boeltje en ga op de dag des Heeren op pad. Mijn eerste volle dag in Roemenie. Jippie!

Na 8 kilometer stop ik in Sintea Mare en doe inkopen voor het ontbijt. Meteen blijkt dat het assortiment beperkt is. Maar een ontbijtje, bestaande uit banaan, een toetje en een vergeeld pak appelsap, is voor mij prima de luxe. Bij het afrekenen dreig ik veel te veel te betalen (mijn schuld) en daar wordt ik door iemand op attent gemaakt.

Op een bankje nabij het winkeltje eet en drink ik mijn ontbijt. Ik raak in gesprek met een man die redelijk Engels spreekt. Het is zeer geinteresseerd in mijn reis en leert me enkele Roemeense woorden. Ook krijg ik grammaticales. De les is zo uitvoerig dat ik me begin af te vragen wat deze korte cursus me gaat kosten. Echter, na een half uur stap ik op en geeft hij mij een hand en wenst me veel succes. Ik krijg ook handen van alle andere aanwezigen. Ze wensen met drum bun (droem boen, goede reis) en zwaaien me uit.

Bij het wegrijden worden de grijze contouren van de Karpaten in de verte zichtbaar. Ze boezemen me enige angst in, want er zijn passen bij van ruim 1200 meter. Zover is het nog niet, dus mijn angst kan nog even wachten.

Na 50 kilometer arriveer ik in Cherelus. De brede hoofdweg (asfalt) waarop ik fiets doorkruist verschillende dorpjes, zo ook Cherelus. De zijwegen, haaks op de hoofdweg, zijn zonder uitzondering van zand. Met droogte stuift het als de hel, en als het nat is............

Voorlopig is het warm. Heel warm! Het asfalt is van prima kwaliteit en door de hoge temperaturen zuigt het asfalt als stroop aan mijn banden. Ik heb goede zin.

Het straatbeeld bestaat uit oude auto's, echter er rijden ook moderne, nieuwe auto's rond. Totaal tegengesteld zijn de talloze paardenkarren waarmee van alles wordt vervoerd. Kippen en koppels ganzen lopen overal en nergens te pikken naar voedsel. De berm wordt donkerpaars gekleurd door een prachtige donkerpaars bloeiende ridderspoor. Op bankjes zitten oude mannetjes en vrouwtjes te kijken naar alles wat passeert. Elke Roemeen kijkt me langdurig na en groet me. Groeten gebeurt door het opsteken van een hand en het uitspreken van Buna of Buna Ziua (goedendag). Ik groet hen ook.

Rond het middaguur beland ik in Ineu. Het is tijd voor een pauze. Er is een opvallend goed gesorteerde supermarkt. Hier doe ik inkopen. Het pesoneel is er erg vriendelijk en behulpzaam. In het naastgelegen cafe bestel ik een bak ceai (tsjaj), en omdat ie zo goed smaakt, nog een. Een bezoek aan het toilet stel ik voorlopig even uit............

Vanaf Ineu begint het landschap ietwat te veranderen. De eerste heuvels dienen zich aan. En na ruim een week van vlakte vind ik dat heerlijk. Daarbij houdt de Crisul Alb (een klein snelstromend riviertje) me gezelschap. En dat is ook fijn.

Ik koes via Bocsig, Voivodeni en kom uit in Barsa. Daar wijk ik iets van de route af om mijn intrek te nemen in een pension in Sebis. Het is pas 13.30 uur maar het lichaam en geest willen even rust.

Op zoek naar het pension passeert een begrafenisstoet. Omdat iemand met een filmcamera staand op een auto de zaak loopt te registreren denk ik aanvankelijk met een geboorte of een huwelijk te maken te hebben. Maar de levensgrote kransen en dito kist verraden het tegenovergestelde. Een bijzonder schouwspel. Vraag me overigens af wat ze met de video/dvd van de spektakel gaan doen. Wellicht gooien ze 'm in het graf zodat de overledene zijn eigen begrafenis nog 's kan terugkijken....

Snel vind ik een pension. Tijd voor rust.

La revedere!