Om 9.00 uur meld ik me aan de kade van Tulcea (spreek uit: Tulsjaa). Het regent. Het is koud. Ik blijk de enige belangstellende te zijn. Dus echt dringen zal het niet worden......
Het eerste uur voert de route door een brede vaargeul met regelmatig passerend bootverkeer. Daarna slaan we linksaf een minder brede watergang in en na bijna twee uur varen sta ik oog in oog met de pelikanen-kolonie. Da's weer 's wat anders dan in een dierentuin.
En nu beste volger volgt een bekentenis. Ik had hier nu niet moeten zijn maar.... mijn collega Ab. Groot vogelliefhebber en -kenner. Of: kenner en groot liefhebber. Kies zelf maar de volgorde van uw voorkeur. Beide klopt namelijk. Ik heb me nooit zo verdiept in vogels (ben meer van de plantjes!) en laten die hier nu net en toevallig in ruime mate voorradig zijn. Ab: je had het hier prachtig gevonden!!
Ik hoor en zie veel meer dan ik thuis kan brengen. Dit is voor vogelliefhebbers een waar Eldorado. Ik geniet ook.
De schipper vaart met zijn boot zo kort mogelijk langs de Pelikanen-kolonie en na een kwartier is mijn geheugenkaart (van het fototoestel met veel te weinig zoombereik) vol. We aanvaarden de terugtocht. En daarmee heb ik een heel klein postzegeltje gezien van een belangrijk gebied waarin je weken zou kunnen en moeten rond dolen.
Aan het einde van de middag werk ik een pittige training af in de (industriële) buitenwijken van Tulcea. Een fabriek spuugt net, als ik langs kom, een heel peleton fabrieksarbeiders, uit. Mannen, vrouwen, de meesten in overall. Ik kom er niet helemaal achter wat ze produceren in deze fabriek, want ja... ik moet ook nog hardlopen. Heuvelop kom ik langs een ijzererts verwerkend bedrijf. Veel zwaar rokende vrachtauto's passeren me van of op weg naar het ijzererts-terrein en ik hap, precies op het moment dat ik aan een flinke heuvel begin, heerlijke dieseldampen in.
Ik passeer kleine, uit restmaterialen opgetrokken huisje, met kleine moestuinen, ontwijk dronken en zwalkende mannen en honden die het stellige voornemen hebben me met huid en haar te willen verslinden. Mijn haar mogen ze hebben maar mijn huid is me heilig. Ik doe meer versnellingen dan me lief zijn.....
Ik voel de pijn van de training van gisteren nog in de benen maar pak toch driemaal een flinke heuvel in oplopende tempo's en ben al met al 67 minuten in de weer.
Morgen bestijg ik mijn aluminium ros weer en vervolg dan mijn reis. Traject 8, de laatste 198 kilometer.
Hardloopdagboek
Locatie: Tulcea (buitenwijken)
Soort: DL 1, met 3x heuveltraining (oploppend tempo)
Temp.: 20 graden, zon
Gevoel: vermoeid, maar goed
Geen opmerkingen:
Een reactie posten