Woensdag 28 april 2010

Vanochtend, bij het opstaan, schijnt die heerlijke koperen kogel weer ombarmhartig aan de hemel, Het beloofd wederom een prachtige dag te worden.

In tegenstelling tot gisteren werkt de ontbijtservice op volle toeren. Ik ben de enige gast (tot nu toe overal trouwens), echter men is graag bereid een ontbijt voor mij te maken: roerei met verse paprika, ui en tomaat. En dan de hele meuk door elkaar gehusseld. Daarom zal het wel roerei heten. Overigens verjaagt de bazin wel het personeel (dat ook zit te ontbijten) van hun mooie zonnige buitenplek. Behoorlijk bezwaard neem ik hun plek in. Zij zoeken een plaatsje elders.

Om 10.00 uur vertrek ik. Het fietsen gaat niet erg best. De benen voelen als gelijk een doorgelegen schuimmatras. Noodgedwongen maak in Csengele een tussenstop en bestel een tea. De thee wordt hier standaard geserveerd met citroensap en twee klontjes suiker. Op dit moment vind ik alles best. Ik voel me zwak en lusteloos en vraag me af wat er aan de hand is.

De thee werkt geestopwekkend want opeens krijg ik een idee. Ik heb al vier dagen niet gepoept en dat is voor mijn doen niet normaal. Ik wankel naar de wc, doe mijn broek naar beneden en leun met een hand tegen de muur en hang boven de pot. Ik probeer wat aandrang te kweken, echter dat gaat vooralsnog niet al te best. Het moet en het zal er uit. Ik pers uit alle macht en daardoor loopt mijn hoofd vast pimpelpaars aan. Ik voel warempel dat er iets van een beginnetje zit aan te komen. Echter van harte gaat het niet. Ik begin verdorie te doorvoelen van een vrouw doormaakt wanneer ze gaat bevallen (sorry dames). Hoe zeggen de Engelstaligen het: putting a squarebox into een round hole. Dat is het wat ik zit door te maken! Na een kleine 10 minuten persen komt er het een ander naar buiten. Jeemig wat een opluchting! Ik veeg, behalve dat ene, ook het nodig transpiratievocht van mijn voorhoofd.

Ik loop het restaurant terug in en ga nog even zitten: bijkomen. Het is een komen en gaan van gasten. De meesten roken, drinken bier en blijven zo'n tien minuten. Het valt me op dat elke gast na het verlaten van het pand door de achterblijvers geevalueerd wordt. Volgens mijn wordt er flink op los geroddeld. Sommigen worden zelfs nagekeken. Ben benieuwd wat er over mijn gezegd gaat worden.

Het fietsen gaat, na de eerder genoemde bevalling, een stuk beter. Wat me nog bezig houdt is mijn kilometerteller. Die is nl nog steeds stuk. Ik heb de knoopcelletjes al vervangen, heb de magneet aan het voorwiel al verschillende malen verplaatst, echter ik kan het euvel niet verhelpen. Er natuurlijk vanuit gaande dat er iets aan de hand is met het euvel. Anders zoek ik voor niets. Voor hetzelfde geld is er niet aan de hand met het euvel en moet ik ergens anders zoeken.

De afgelopen dagen was het prima weer. Mijn temperatuurmeter geeft regelmatig temperaturen aan van net boven de 30 klein nulletje C. Het ding overdrijft overigens graag maar ik geef hem graag gelijk.
Vandaag verloopt de temparatuur grillig. De dag begon met 22 en daarna oplopend tot 30 graden C. In de loop van de middag begon het wat de regenenen en zakte de temperatuur tot waarden beneden de 15 graden. Om 19.00 uur was het weer 25 graden en scheen de zon weer volop.

In de loop van de dag loop de weg uit op de rivier: de Tiszia. Deze rivier is tien jaar geleden zwaar vervuild geraakt i.v.m. het illegaal lozen van bestrijdingsmiddelen. De rivier begint zich enigszins te herstellen van deze brute daad.

Er begint zich langzaam een hele rij te vormen voor het pontje dat ons naar de overkant moet brengen. Voorlopig is het pontje al waar wij willen zijn: de overkant. En uit niets blijkt dat het van zins is om naar overkant (onze kant) te varen. Veel arbeiders en ander volk staat geduldig, onder het genot van een gesprek, een sigaret, een biertje of deze drie geneugten gecombineerd, te wachten.

Gelukkig raakt het pontje bij 'zinnen' en vaart het na verloop van tijd onze kant op.

Ik maak een lange fietsdag. Het is reeds tegen zevenen als ik aankom in Hodmezovasarhely. Er is daar een Kemping met heilzame natuurbaden (een van de vele in Hongarije).

De ingang is zowaar niet gemakkelijk vinden. Na wat heen en weer vragen en rijden vind ik de toegangspoort. Die zit dicht. Na 10 minuten komt de beheerder om me vervolgens binnen te laten via een zij-ingang. Het taalprobleem komt nu volledig tot uitting. Het duurt nl nogal enige tijd voordat ik duidelijk kan maken wat ik kom doen. Ik heb een tent, hij is beheerder van een camping: hoe moeilijk kan het zijn. Uiteindelijk begrijpen we elkaar en komt er een hele papierwinkel op gang. Ik moet hem 100 HUF betalen en de overige 2000 HUF moet ik aan de kassa van het badencomplex betalen.

Als de adminstratieve zaken afgerond zijn zoek ik een plaatsje en installeer mijn spullen. Voor het eerst ben ik niet alleen. Er staan een aantal carvans en campers. Een jong stel plaatst hun tent in de buurt van de mijne. Na een half uur krijgen ze vreselijke ruzie, zo heftig dat ze de boel opbreken en met gierende banden van het terrein afrijden.

Het wordt vast een onrustige nacht.